خیلیا میگن توی سربازی بهت هرچی گفتند بگو بلد نیستم! تا کار کمتری بهت واگذار کنند. من اما سبک و سیاق خودمو داشتم و از اون راضی ام. هرچند بار روانی زیادی روی من اومد اما الان که ماه هاست ازش گذشته، راضی ام از گذشته ام.
توی سربازی، هرکس کار بهم میگفت میگفتم چشم.
می‌گفتند فلان چیز رو میتونی انجام بدی؟ یا میگفتم بلدم، یا میگفتم سرچ میکنم، میپرسم، یاد میگیرم و انجام میدم.
جالبه که مرخصی تشویقی مال اون سربازهایی بود که از زیر کار در رو بودن!
من باید زود میرفتم، گاهی خیلی بعدتر از همه کارکنان، کارم تموم میشد!
خیلی بهم فشار می‌آوردند. از اونطرف بهم تیکه می انداختند! به فکر ناقص شون میخواستن من رو تحریک کنند تا بیشتر و بیشتر، کارها رو بهتر و بهتر تحویل بدم.
خلاصه که روی مخ رفتن ها و درگیری ها مال من بود!
تشویقی و گپ زدن و استراحت، مال اونی که واقعا از زیر کار در رو بود.
دمش گرم، یکبار فقط یکی از مدیرها بهم گفت، گفت هرچی بیشتر کار کنی، بیشتر بهت کار میدن! نه تشویقی!!!
آخرش هم من رو استخدام نکردند
حدود چهار ماه به شدت دنبال کار بودم
از ماهی دو میلیون تومان! تا هشت میلیون تومان بهم پیشنهاد کاری شد ولی از صبح تا شب هر روزم رو می‌گرفت. اما خب من متاهلم و اصلا نمیتونستم قبول کنم.
الحمدلله مدتیه خدا جور کرد توی یک شرکت مشغول شدم. اینجا هم همون روحیه ام رو دارم. تا میتونم کار میکنم، سعی میکنم کاری بهم می‌سپارند خوب انجام بدم، سعی میکنم کار ها رو به انتها برسونم، سعی میکنم مدام سرچ کنم و از تکنیک ها و خلاقیت ها استفاده مفید ببرم و.
شاید باز هم همون باشه که زحمت هام دیده نشه
اما خدا میبینه
افرادی که توی این شرکت اند که اون زحمت های من در خدمت سربازی رو ندیدند! اینها صرفا اتفاقات متوالی ای پیش اومد و همکار شون شدم! تازه شاید خیلی هم اوایل مایل نبودند! اما خود خدا دید و خود خدا خواهد دید.
کشور وضعش خرابه، اقتصاد خرابه، آدم خوب کم ارزش شده در جامعه، یا هرچی. من انتخاب کردم کاری رو بکنم که درسته. شما هم پیشنهاد میکنم دنبال مرخصی تشویقی نباشید. دنبال ایجاد عادت در خودتون باشید. جوری که بعد از دو سال خدمت سربازی، بگید دو تا عادت مثبت در خودم ایجاد کردم!
پیشنهاد من
۱. کار رو به انتها رسوندن و ناقص واگذار یا رها نکردن
۲. پشتکار داشتن و لذت بردن از انجام کار
هستش